U kunt zich vast wel voorstellen dat wij met z’n allen door een nogal bijzondere, uitdagende periode heen gegaan zijn. Of eigenlijk, nog steeds gaan. Het valt niet altijd mee om de balans te houden wanneer je met zo veel, noodzakelijke, maatregelen te maken hebt.
Veel activiteiten kunnen sinds begin dit jaar niet meer plaats vinden, iedereen loopt rond met mondkapjes, niets is meer zo vanzelfsprekend als dat het was. Over alles wordt tegenwoordig extra na gedacht, is het veilig genoeg? Moeten we het op een alternatieve manier proberen? En dan heb je ook altijd nog de afweging, veiligheid vs. kwaliteit van leven.
Afstand houden van mensen met dementie, het kán. Maar is dit wat je wíl? Is dit goed voor de bewoner? Het laatste dat je wil, is hen onbedoeld besmetten met dit virus, maar hoe zit het dan met een omhelzing, wanneer iemand dit echt even nodig heeft? Hoe ga je om met fysiek contact, wanneer dit het enige is waar een mens met dementie nog op reageert?
Vrijwilligerswerk tegenstrijdig aan minimaal bezoek familie?
Moet je een dikke pakkerd van een lieve dame afweren, wanneer dit voor haar de enige manier is om affectie te tonen? En dan het stukje tijd, tijd voor onverdeelde aandacht voor onze lieve bewoners… het dringende verzoek aan familie leden is zo min mogelijk langs te komen, om zo veel mogelijk risico op besmetting van buitenaf tegen te gaan. Maar we willen iedere bewoner ook voldoende aandacht geven, zet je hier dan extra vrijwilligers voor in? Of is dat tegenstrijdig in het verzoek aan familie zo min mogelijk op bezoek te komen?
Het is een periode met veel dubbele gevoelens en gedachten, waar in er veel van iedereen gevraagd wordt. Flexibiliteit, veerkracht, out of the box denken. Het is ook een periode waar in we veel nieuwe inzichten op doen. Meer rust creëren in huis en op de woningen, wat weer leidt tot meer rust onder de bewoners. En dat is heel fijn om te zien.
Ook komen we er steeds opnieuw achter dat er ondanks alle dingen die niet meer door kunnen gaan zoals gewend, er genoeg alternatieven te vinden zijn. En er dus nog heel veel is wat wél kan.
Komen de bewoners iets tekort?
En dat is misschien ook wel gewoon het belangrijkste wat er in een periode als deze dient te gebeuren; ondanks alles je aandacht blijven richten op alles dat wél kan, alles dat wél lukt en alles dat je wél hebt kunnen betekenen voor iemand. Want, ondanks dat er veel dagelijkse bezigheden anders zijn dan gewend… betekend dit dan dat de bewoners op dit moment iets te kort komen? Of wordt alles waar het uiteindelijk om gaat gewoon op een andere manier vorm gegeven? Aandacht, goede zorg en liefde. Dat is er, en daar zullen wij samen, met elkaar, ten alle tijden voor blijven zorgen!
Tessa Storm
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.